Het is nog niet zo laat
als ik dacht
Dan heb ik me zeker ook niet zo geamuseerd
als ik dacht
—-
Ik zal van onze verhouding geen ruilhandeltje maken
als jij hetzelfde belooft
—-
Ik deed maar of ik gek was
Anders sloeg ik
zo'n figuur
—-
-Uit de boot gevallen?
-Nee, ik zit in het schip
—-
Maria
onbevangen bevlekt
—-
Ik snap niet
waardoor ik zo moe ben
Maar ik geniet toch maar
van m'n rust
—-
Vertrokken
met onbestemde beklemming
—-
-De natuur
daar heb ik nou hélemaal niks mee.
-Dat heb ik nou met het heelal
wat móet je ermee!
—-
Heb ik nou
te weinig tijd
of te weinig haast?
—-
M'n geheugen?
Ik kan me niet herinneren dat ik
daar ooit problemen mee heb gehad
—-
-En niet vergeten op tijd te twijfelen
-Nee moeder
—-
De sterrenhemel
zoveel verlaten kampvuren
—-
Steeds dacht ik weer
een straat te herkennen
Maar dat kwam
omdat ik in die buurt
al zo vaak verdwaald was
—-
De muziek stond zo hard
dat ik niet meer
in mezelf kon praten
—-
De dokter wil me niet bang maken
vrees ik
—-
Ze zeiden niets tegen me
toen ben ik maar weggegaan
in de hoop dat ze dan tenminste nog
iets óver me zouden zeggen
—-
Flip Krabbendam
Spitsvondige aforismen, die door eigen ervaringen vermoed ik, herkenbaar worden en/of zijn en in hun ‘gebaldheid’ – een neologisme – of samenpersing (wellicht beter woord) een lading opbouwen en vaak tot een glimlach en soms lachsalvo als ontlading leiden.
Bij althans zeker (en vast) en tot goesting leiden.
Warempel (wat een mooi woord, zo zelden nog in gebruik) en zelfs wis en warempel zonder het warempel te willen uitwissen!
Mijn complimenten.
Oef, zoef de haas had haast en is zo een woord vergeten of verloren al schrijvende 🙂 correct in tekst is :
“Bij mij althans zeker (en vast) tot goesting leiden.”