Speltheorie
In de tachtiger jaren was de koude oorlog nog in volle gang. De wederzijdse dreiging met atoomwapens, die ertoe kon leiden dat er een oorlog uitbrak met alleen verliezers. Om dit probleem aan te pakken had men in de VS hulp gezocht bij de speltheorie, wat leidde tot de taktiek van het 'aangepaste antwoord'. Gedoseerd terugslaan, zoiets. Dit beroep op de speltheorie bracht me op het idee om ook een spel te ontwerpen, waarin met het mechanisme van een mogelijke wederzijdse vernietiging kon worden geoefend: het kernkoppenspel.
Tegen elkaar en met elkaar
Het is een spel dat gespeeld wordt tussen twee tot vier landen.
In elk land is een 'Nationale Opbouw Partij' aktief die zich inspant om van het eigen land het grootste en sterkste te maken. Omdat de natuurlijke hulpbronnen beperkt zijn, zijn de landen gedwongen tegen elkaar te spelen, wat het gevaar van oorlog inhoudt, een gevaar dat des te groter is omdat elk land kan beschikken over kernbommen.
In elk land is ook een oppositiepartij aanwezig, een 'Pacifistisch Aktie Front' en deze partijen spelen samen om de vrede te bereiken. Er zijn dus per land twee spelers aanwezig. De speler van de Nationale Opbouw Partij spant zich in voor zijn of haar eigen land, tegen de opbouwers van de andere landen, de speler van het Pacifistisch Aktiefront speelt samen met de pacifisten van de andere landen.
Het land dat aan zet is kan verschillende beslissingen nemen:
-een blokje uit de natuurlijke hulpbroinnen nemen, dit blokje krijgt de bestemming 'kapitaal'
-een beurt kan ook besteed worden om een blokje 'kapitaal' een van de volgende bestemmingen te geven:
.fabriek
.leger
.kernkop (die drie blokjes van een vijandig land kan vernietigen)
.politieapparaat
.bibliotheek
In het land is in beginsel de Nationale Opbouw Partij aan de macht, maar er kan een machtswisseling plaatsvinden waardoor het Pacifistisch Aktie Front de leiding krijgt.
De blokjes 'Politie' steunen de eerste partij, de blokjes 'Bibliotheek' steunen de laatste.
Zo is dit een spel waarin een deel van de spelere tegen elkaar speelt, terwijl een ander deel van de spelers samen speelt. Waarbij het voor de concurrenten oppotuun kan zijn om coalities met elkaar aan te gaan, om te voorkomen dat de pacifisten de winnaar worden.
Onderlinge afspraken, tussen pacifisten of opbouwers, kunnen worden gemaakt door middel van geheime briefjes.
Een contract bij de NOVIB
Om de spelregels uit te testen heb ik het spel verschillende malen proefgespeeld met huisgenoten. Een keer zelfs met een aantal mensen van de vredesbeweging die een trein hadden gehuurd om met een grote groep Delftenaren naar de grote anti kernkoppendemonstratie in Amsterdam te gaan. Zij bleven tot diep in de nacht spelen.
Dit gaf me de moed om met het spel de boer op te gaan. Zo benaderde ik de NOVIB, en ze waren geinteresseerd, zodat ik op een ochtend, met de doos met het spel op de knieen in het deftige pand van de NOVIB in Den Haag in de wachtkamer zat.
Ik werd binnengeroepen en de aanwezigem stelden voor het spel te spelen. Om wat extra spelers te hebben ging men even rond in het pand en daar zaten we dan met een grote groep het spel te spelen. Op een ongemakkelijk tijdstip, de ochtend lijkt niet zo geschikt voor spelletjes als de avond en de nacht, maar niettemin was men positief over het spel en ze wilden het wel uitgeven! In de weken die op deze ochtend volgden hebben we samen een contract opgesteld, waarin alles geregeld werd, het aantal spellen dat ze zouden uitbrengen en het percentage dat ik per spel zou ontvangen.
Helaas kwam er na korte tijd een ander bestuur en hun voornemen was van de baan.
Queeste
In de jaren die volgden kwam de koude oorlog tot een eind en het spel verloor daarmee zijn maatschappelijke relevantie. Toen heb ik geprobeerd om de vorm algemener te maken, tijdlozer, door het te plaatsen in de riddertijd.
Nu streden ridders van verschilldne landen tegen elkaar, terwijl de prinsessen van deze landen samenwerkten om de vrede te bewaren.
De 'fabrieken' waren 'landgoederen' geworden, het 'kapitaal' werd 'goudstukken', de 'politie' werd een 'spion', en de 'kernkop' werd een vreselijke 'draak'. De 'bibliotheek' bleef behouden.
Jumbo en de Spielmesse
Toen heb ik spelletjesuitgever 'Jumbo' benaderd en ze waren geinteresseerd, waarop ik met een paar huisgenoten naar Amsterdam ben getogen om het spel te presenteren en te spelen. Ze vonden het wel leuk, maar niet leuk genoeg om het uit te brengen.
Vervolgens heb ik nog een keer geprobeerd een uitgever te interesseren. Dat lukte in 1992, op de Spielmesse in Essen, waar ik naartoe was gegaan met Cor Langedijk, een vriend die ook uitgever zocht voor een aantal van zijn spelletjes.
Er was een uitgever geinteresseerd, Schmidt Spiele, en zij vroegen me het spel op te sturen. Dat wilde ik alleen doen als ze een geheimhoudingsovereenkomst zouden tekenen, maar dat wilden ze niet… waardoor ik het spel danook niet heb opgestuurd.